Megalomanía

Segundo os crónicóns protocoruñesistas dos sectores máis cóncavamente alcanforados deste marinedo espazo urbano, resulta evidente (ou invidente) que vivimos nunha cidade que rivaliza en estulticia ao tan sonado e bíblico suceso de Sodoma e Gomorra, que xa vistes no cadro superior cómo remataron a súa historia ben particular.

Efectivamente ou, como diría Lauren Postigo, efestinnavente, a nosa cidade é un lugar onde campan ás súas anchas todo tipo de prostitutas e narcotraficantes. Especialmente perto das zonas residencias de máis rancio abolengo. Onde os drogodependentes (uséase yonkarras) marcan o compás horario do devir cidadán nos nosos barrios. Onde o conxunto da nosa insana mocidade vive atenazada polo alcoolismo e a barbarie que lles provoca -e que eles mesmos provocan-. Onde os universitarios, piares e fortalezas da nosa civilización vindeira, teñen menos futuro vital que Chenoa no Festival de Benicassim teloneando a Primal Scream. Un temible lugar onde as raparigas de doce anos, non ben abandoada a súa confortable nenez, adícanse a esnifar cocaína polas cafeterías coruñesas máis internacionais. Onde os fluídos corporais humanos máis sólidos dispútanse o seu espazo cos clásicos restos caninos e/ou gatunos. Unha hecatombe.

Nesta dramática instantánea podemos observar un grupiño de universitarias celebrando o botellón de fin de ano....que non de curso. Veremos se a finais de xuño non hai que quentarlles as nádegas polos seus pésimos resultados académicos!!!!!

Qué podemos, pois, facer nós. Cidadáns de a pé, e grazas. Simples cotizantes abourados ante tamaña bacanal de orxías desenfreadas. Qué facer para non comprometer á nosa actual infancia e rachar, dunha vez por todas, con esta espiral de despropósitos social-nacionalistas (que non nacional-socialistas)?

A resposta é ben doada. Debemos confiar nos nosos líderes político-espirituais. Unha sorte de espectros procedentes das cavernas da dereita máis reaccionaria que, unha vez máis, semellan dispostos a outro novo sacrificio pola nosa Coruña, xa que non pola patria única e indivisible.

Debemos confiar nos representantes veciñais que aproveitan calquera acto delictivo, mesmo o roubo dun bolso, para alertar á poboación máis sensible sobre o terrible e palpable aumento da inseguridade cidadá e, sinaladamente, dos intentos de agresión sexual atribuídos sen rubor ao botellón, os afters e á connivencia dos nosos representantes públicos no Concello.

Precisamos ser salvados. E se hai un home na Coruña capaz de dar remate a tanta desventura, ese é Carlos Marcos -líder preclaro de Unión Coruñesa- habida conta de que o partido no que militan os representantes veciñais máis "preocupados" xa goberna as institucións galaicas, e semella que sen resultado aparente. Sen resultados positivos, quérese dicir.

Este home si que acerta a dar coa auténtica orixe do problema. Da catástrophe, en sentido greco-latino. A perda dos valores morais máis íntimamente relacionados co sentir da alma nosa está directamente relacionada coa perda do L de A Coruña. L de liberdade. L de localismo malentendido. L de lisérxico. L de lambón e L de lumbago, que é o que me produce esta xentiña!!!!!!!

O clásico e pragmático espírito coruñés-ista achega unha novidade que , a ben seguro, non tardará en ser imitada no mundo todo de por aí adiante: se apoias á nova campaña a favor da reposición do L no nome da nosa cidade, este prohome agasallarache a ti e a todos nós cunha bonita e elegante botella de aceite de oliva....virxe, por suposto, co lema da campaña. Príngate por La Coruña, podería ser.

Pringados.....nós.

Estes últimos días lembreime da que foi durante moitísimos anos a obra literaria máis breve da historia. Trátase dun relato de Augusto Monterroso. Di así:

"Cuando despertó, el dinosaurio todavía estaba allí".

Visto o visto, na miña cabeza veu soando como segue:

"Cando se acostou o dinosaurio, Carlos Marcos xa estaba alí"

COCHESE: Que no cunda el puto pánico, joderyá, que estoy aquí para protegeros....y traigo el equipo completo!!!!!

Bicossssss katangueirossssss!!!!!!!