Ab urbe condita......

by Msarkadina

Nacín, crieime e vivín a maior parte da miña vida na Coruña, filla e neta dunha familia traballadora. Crecín dun xeito razonablemente feliz, sentíndome amada e protexida . Para os meus maiores, a mellor herdanza que se lles podía deixar ós fillos era una boa educación e unha boa bagaxe cultural: por iso non repararon, na medida das súas posibilidades, en gastos económicos. Do que non eran conscientes eran dos valores cívicos que nos estaban a transmitir, xa que para eles eran innatos, algo imprescindible para desenvolverse na vida: a cortesía, a honradez, a solidariedade, a xenerosidade, a importancia do esforzo, do traballo e do compromiso.

Agora ,na miña idade adulta, é cando máis o valoro: sobre todo porque as persoas que mo transmitiron non eran uns santos. Porque teño a lucidez de ver que xente que pasou auténticas penurias para darme o que teño (unha vida mellor da que eles levaron) foron capaces de conservar a esencia máis positiva do que nos fai humanos. Eses son os meus exemplos cívicos e non outros.

Téñolles escoitado historias do barrio e da cidade que deixan pequenas ás películas do neorrealismo italiano. E se cadra, tamén a algún culebrón. Sobre a República, a Guerra Civil, a represión, a posguerra e a presunta bonanza do “desarrollismo”. Sobre a ignorancia, o terror e a aniquilación das conciencias e das vontades. Morreu Franco, chegaron aquilo ó que lle chaman transición e democracia e as conciencias e vontades anuladas foron asolagadas por unha nova epidemia chamada consumismo,que era moi IN (o comunismo estaba OUT). Ó mesmo tempo unhas taxas desmoralizantes de desemprego, o progresivo desmantelamento vital e industrial da cidade e un cabalo chamado morte (a heroína) formaban parte do día a día.

Pero AQUÍ NON PASABA NADA (o lema era “LA CORUÑA DESPEGA”: xa tiñamos cortinglés, continente e alcampo,empresas chegadas de fóra). Empezamos a vivir os primeiros signos do capitalismo salvaxe (canto sofreu e segue a sofrer o pequeno comercio) e todos tan felices. A maior vileza parecía ser que nos roubaran a capitalidade: velaí o gran argumento dese enxendro ideolóxico (?)chamado coruñesismo. Toda Galicia na nosa contra porque “vivir na Coruña que bonito é”. O chauvinismo pailán elevado á enésima potencia. Na tola carreira por querer aparentar o que non éramos deixamos atrás aqueles valores que non parecían axeitados para a clase media á que queríamos ascender e adoptamos os valores dos novos ricos. Así foron os anos 80 e 90 na Coruña,tal como eu os lembro, xa que era unha nena. Das seguintes décadas . PERO AQUÍ SEGUÍA SEN PASAR NADA: LACURUÑA ERA LO MÁS.

Eramos unha cidade-estado de opereta. Pura autarquía. Y ole y ole y ole… O século XXI non nos sentou demasiado ben; pero insisto, son as miñas lembranzas.

Eu non son quen de facer unha crónica socioeconómica ou política do que ten pasado nos últimos 25 anos. Non teño os coñecementos, nin a capacidade. Únicamente posúo a lucidez suficiente como para asegurar que, durante demasiados anos, o inmobilismo, a indolencia e a indiferencia estragaron á cidadanía. Ninguén parecía ser consciente do poder que ten cada cidadán se exerce como tal os seus dereitos. Fomos unha cidade de “SEÑORITOS DE CALDO Á MERENDA” (fantástica expresión dunha das miñas avoas, cando se refería ós que vivían das apariencias pero levaban vidas miserables). Governados por populistas aprendices de sátrapas , aprendimos a mirar para outro lado, a renegar do que nos era propio (A Coruña, cidade feita de periferias, cidade de barrios, de traballadores, disfrazada de urbe de curuñeses-de-toda-la-vida, que eran unha minoría). Qué bonita era Lacuruña in those good old times (isto é a miña particular homenaxe a Sir Francis Vázquez).Qué ben se vivía.Ou qué ben vivían algúns.

Pero chegou o infausto ano 2006 e a maldición caeu sobre Lacuruña: a sir Francis enviárono ó exilio vaticano. Disque tivera unhas boas meteduras de pata: a soberbia (ai, eses momentos de Roi Soleil: La Corogne c’est moi), a estulticia de abrirlle ó Concello a Aznar e á súa alegre troupe en plena crise do Prestige e da guerra de Irak e pode que tamén se deixara levar por un pequeño impulso cobizoso e fixera un bo petiño (isto pénsoo eu, que son moi suspicaz) e favorecera a algún ilustre curuñés de pro. Empresarios, of course, que son o motor da cidade.Paco e os seus súbditos na Cidade das Marabillas. A voz que discrepaba era calificada de anticuruñesa. Horror, terror e pavor!

Na era DPV (Despois de Paco Vázquez) a cidade caeu na apocalipse: todo foi ó carallo. A democracia non é democracia cun governo bipartito. Con Paco, todo. Sen Paco, o desastre. Todos os problemas e todo o malestar social e culpa de Javier Losada. Segundo certas mentes ecuánimes e preclaras Javier Losada é un traidor, un mindundi e un monicreque. Os nacionalistas, uns desalmados que queren destruir o legado de Paco, o redentor.

O día no que deixen de falar desde o narcisismo máis primario, con menos ignorancia e cos pés sobre a terra, empezarei a prestarlles algunha atención. Porque levo recorrido demasiado mundo (isto non é unha metáfora),experimentado moito e visto demasiadas cousas para crer que desde 1984 non se puido ter feito absolutamente nada. Algo cheira a podre na Coruña e non sae de Bens ou Penamoa, senón dunhas cantas mentes estultas.

NOTA KATANGUEIRA: Menos mal que esta Markadina nos curra un pouco...co que nos custa pagarlle o soldiño!!!!!!!

Aburete, tribulete!!!!!! E mañá falaremos da censura!!!!!!