Revisionismo histórico (Se eles poden, Msarkadina tamén)

by Msarkadina

A Real Academia de Historia vén de gastar 6,4 millóns de euros nun tochazo co que nos intentan persuadir de que Francisco Franco Bahamonde NON FOI UN DICTADOR ou que José María Aznar perdeu as eleccións xerais de 2004 porque o PSOE manipulou á xente a conta do desastre do Prestige (galegos, galegas: Non temos nada que dicir?). Nin unha palabra para as persoas represaliadas desde 1939 a 1975 (por non falar da xente que padeceu a ominosa Ley de Vagos y Maleantes de 1954, máis coñecida como “La Gandula”, reforma da lei republicana de 1933, pero moito máis represiva e opresiva). Ole, ole y ole.

¡Viva el orden, viva el Rey, viva España y la ley!

Dado que o disparate paréceme moi caro postúlome para facer un revisionismo acorde cos tempos: políticamente correcto e moi, moi amable. As miñas tarifas son moito máis económicas e cito as miñas fontes. Neste caso, "Platero y yo". Unha das miñas avoas, cando se lle acabaron os epítetos, deu en chamarlle "Mula Francis" (un personaxe cinematográfico moi famoso nos anos 40-50). Para non ferir sensibilidades eu prefiro comparalo con Platero, o burriño que creou para a literatura Juan Ramón Jiménez. Xa que nin abrimos un libro (xógome unha man a que haberá quen crea que isto vai polo grupo “Platero y tú”) e xa que nin vemos o Barrio Sésamo vai sendo hora de que alguén poña as cousas no seu sitio ("Niños, niñas: hoy vamos a explicaros la diferencia entre democracia y dictadura). Eu non estudei historia pero para o revisionismo este, tanto ten. Neste tudo-vale a miña interpretación vale tanto como as demais:

“Franco es pequeño, peludo, suave; tan blando por fuera, que se diría todo de algodón, que no lleva huesos. Sólo los espejos de azabache de sus ojos son duros cual dos escarabajos de cristal negro. Lo dejo suelto y se va al prado, y acaricia tibiamente con su hocico, rozándolas apenas, las florecillas rosas, celestes y gualdas... Lo llamo dulcemente: 'Franco, Franco, Franco?', y viene a mí con un trotecillo alegre que parece que se ríe, en no sé qué cascabeleo ideal...

Come cuanto le doy. Le gustan las naranjas mandarinas, las uvas moscateles,todas de ámbar; los higos morados, con su cristalina gotita de miel... Es tierno y mimoso igual que un niño, que una niña...; pero fuerte y seco por dentro, como de piedra. Cuando paseo sobre él, los domingos, por las últimas callejas del pueblo, los hombres del campo, vestidos de limpio y despaciosos, se quedan mirándolos:

- Tien’ asero (Tiene acero)".

Algunha conclusión (ó chou), que non estamos para moita leria:

1.- Non foi unha dictadura senón unha dictablanda.

2.- Franco era a reencarnación humana de Mimosín antes de que existise Mimosín.

3.- Houbo xente que o viviu con normalidade e naturalidade, como a familia Mayor Oreja (Jaime Mayor Oreja dixit en 2007, cun par).

http://www.lavozdegalicia.es/espana/2007/10/14/0003_6226393.htm