O Anxo Exterminador

Chantou as garras con tanta fereza no tellado pétreo que pasou a formar un todo co edificio desde o cal albiscaba a cidade marineda no seu conxunto. Desde a súa posición, na Praza de Mina, era capaz de atravesalo todo coa vista: os montes, os edificios, as persoas...Todo abranguía e todo quería, dándolle as costas propositadamente a Katanga, como se así puidese abstraerse da súa miseria.

O Anxo sorriu con desprezo, en tanto contemplaba os diminutos seres humanos que, horrorizados, non lle quitábamos ollo nunha mistura de curiosidade e espanto. Un reloxo cercano marcaba as cinco horas da tarde. Á súa dereita unha palabra sobresaía como unha fina ironía, habida conta de a quen servía este diaño e para que se atopaba, xusto naquel instante, xusto naquel lugar, alí. O Exterminador procurou nun peto no costado unha cantidade indeterminada de sobres lacrados. Non lle debeu agradar a contemplación daquel xentío cada vez máis numeroso e axitado, que apuntou co dedo índice da man dereita cara a varios dos alí congregados que caeron, pois, fulminados nun instante, présos dunha intensa dor que deixaba profundas marcas nos seus rostros inertes.

Rompeu o primeiro selo e abriu o primeiro sobre. Vimos como milleiros e milleiros de persoas toleaban nunha ansia de consumo que os obrigaba a solicitar audiencia ante os Guardiáns para ver de obter suficientes moedas coas que poder comprar un anaco de mundo. Era tal o desenfreo que contrapoñían como garantía bens, persoas e almas, sen pensar nin ter consideración sobre o auténtico valor do que ofertaban e do escaso, case nulo, valor recibido a cambio. Para cando os Guardiáns reclamaron o que eles voluntariamente prestaron, xa era tarde para moitas xentes humildes, primeiras vítimas de engano e desposuídas repentinamente de todo o que era a súa existencia. Días despois caeron os demais con eles, tamén os comerciantes.

Rompeu o segundo selo e abriu o segundo sobre. Vimos ringleiras interminables de seres suplicando aos Guardiáns, e mesmo a Deus, para seren salvados ou, cando menos, ver minorizado o seu sufrimento. Camiñaban sedentos, nus en ocasións, entoando unha ladaíña profunda que nos sometía os sentidos a todos os alí presentes. Vimos morrer a pequerrechos e pequerrechas inocentes, xustiño ao noso lado, e a ninguén máis preocupou que a quen debía facerse cargo dos corpos putrefactos. Pasadas unhas xornadas interminables, os Guardiáns explicaron que pronto anunciarían os sacrificios que debíamos realizar se queríamos realmente ser axudados por eles. Tamén adiantaron que aqueles sacrificios serían terribles, mais precisos todos eles se desexábamos abandonar aquela indigna condición na que nos víamos. Ninguén ousou repricar. Máis ao contrario, foi tal a excitación contida naquelas horas de desolación que a humanidade admitiu todos os sacrificios de bo grado, mesmo sen antes coñecer o seu verdadeiro alcance. Algúns de nós fomos incapaces de parar de chorar.

Rompeu o terceiro selo e abriu o terceiro sobre. Vimos a todas as mulleres e a todos os homes en traballos diversos, gardando de todo aquilo unha pequena parte para a súa mínima manutención e entregando o máis do que tiñan aos Interventores, quen logo entregaba á súa vez o resultante total da xornada aos Guardiáns. Como estes adicaban a suma recibida máis ben ao seu propio servizo, antes que atender aos necesitados e mesterosos, sucedéronse protestas aquí e alá, pero os máis nin atendían a nada qiue se dixese, tan cansos e derrotados que se atopaban. A Gobernación decidiu, á súa vez, entregar unha boa parte das moedas das que dispoñían para atender tanto as necesidades máis comúns no presente, como as posibles necesidades do futuro, aos Interventores, para que estes as fixesen chegar aos Guardiáns co recado de que agora pasaban a ser totalmente do seu uso e goce, puidendo con elas axustar todo aquelo que os Guardiáns decidisen que era preciso axustar, na orde e importancia que eles entendesen, e sen ter que dar máis conta disto nin a humano, Interventor ou Gobernante, pois era o menos que se podía facer por quen velaba, día e noite, pola pronta recuperación de todos e todas nós. Así falou a Gobernación e así se fixo. Deus nos garde.

CONTINUARÁ....