Estío e fastío......

by Katangueiro

É Katanga, nestas primeirizas mañás de verán, unha sorte de buque pirata, transporte fantasmagórico de corpos e almas á deriva. Este galeón, que leva por proa Monte Alto e a Torre, conta cunha popa capitana, instalada sobre a Agra toda, desde onde encamiñar o noso multitudinario devalar.

Sobrancea, e de qué maneira, a arboladura do buque recortada á nosa vista polos raios do sol mañaneiro, do sol menciñeiro e fotofóbico. Esbirro algo apenado e continúo o camiño. Máis perto que lonxe se ubica a antiga Clunia, para onde me dirixo.

Resulta estraña esta orografía propia de asentamentos antigos para os que habitamos o cumio dos montes por medo á desgraza, á dor e á morte. Qué tranquilas debían ser aquelas xentes cando podían vivir completamente á interperie sobre a cuberta do buque sen máis teito que o ceo estrelado, sen máis agocho que a névoa madrugueira, sen máis defensa que a pel curtida polo salitre e polo sol de Katanga!!!

De qué materia estarán feitos estes navegantes???

Máis cara ao interior as paisaxes son ben diferentes. Combínanse aquí os sombríos e cobizosos regatos cos secos prados estivais, de douradas cores e preguiceiros tons. O camiño endurécese tamén, pois tal é o esforzo que precisamos facer os humanos para atravesar o Monte do Destino, iniciado o ascenso desde a Clunia romana e superado o accidente xeográfico pola súa aba máis agarimosa. Estío poderoso, estío duradeiro, que nos permite albiscar a Ría na súa plenitude entanto nos afastamos dela á procura dos abrigados vales.

Inmobilizo a vista aparvado no devir das frías augas desde a montaña nacente ao mar ponente. Ben puideran ser os movementos ondulantes e forzados desas algas o último que os meus ollos contemplasen e así, máis que tranquilo, deixaría este mundo e esta vida!!!

Fastío tamén que acompaña ao estío. Fartura de balón e tontería. Fartura de noites soleadas e parrillas ardentes.

Por qué será que os campos, os que a nosa mirada acerta a enxergar, semellan non ter dono nin dona, semellan estar dispoñibles para o noso gozo ou pena, semellan ácratas e libertinos, mentras todos e cada un dos espazos urbanos que coexisten neste buque de misteriosa deriva mídense co extremo milimetrismo propio máis ben de colonizadores sen cultura que de seres que o habitasen cariñosamente???

Inicio o lixeiro descenso polo camiño do leste e paro ante unha praza valada e mais baleira. Están tolos estes marinedos!!!!!!! Maldito verán......

IDEAL GALLEGO: 

Vecinos de la nueva urbanización de Vioño quieren cerrar una plaza para uso privado

Aburete, yogurete.....