Quique Tello...katangueiro!!!

Compartir

by Katangueiro

Un, que xa vai peiteando canas, non pode esquecer aqueles anos en que o nacionalismo galego no seu conxunto de variables -que as había e moitas- camiñaba polo abismo que supón estar excluído polos cidadáns da representatividade eleita en María Pita.

O feo asunto da capitalidade, aproveitado con gran demagoxia por quen logo sería Alcalde quase-eterno da Coruña e hoxe embaixador vaticano, deixara a Katanga toda orfa da súa tradición galeguista e nacionalista. Isto supuxo que a cidade marineda, berce das Irmandades da fala e da Real Academia Galega, pasase a ser unha sorte de sucursal madrileñoide de chulaperío e gomina ao que só lle faltou a guinda do trunfo flamenquista que nunca se deu. A tanto non se chegou na casa de Cántigas da Terra.

Un, na súa veterana ignorancia, lembra moi cercanos os anos de Paco de mi vida. Era a comezos dos noventa. Paco, arrasa que te arrasa. Quique Tello conduciu daquela ao BNG desde o deserto tártaro ata a entrada no Palacio Municipal con dous representantes. Ano 1995. Non me podo esquecer. Tocoume ser Presi de mesa, e eu sen un chú!!!!!....cómo o celebrara daquela. O de cobrar, digo.

No 1999 pasou a duplicar votos e case concelleiros. De dous a tres. Co Prestige polo medio, dicían, pasou de tres a seis-case-sete. Vázquez abrazouse a Palau aquela noite porque lle faltaba o alento. De Paco Arrasa por onde pasa a manterse pola mínima grazas á Lei D´Hont. A mesma que tanto criticara o alcalde opusino porque -seica dicía el- favorecía aos pequenos.... ....Si. Aos homes pequenos. Digo tamén.

Xa sen Prestige repetiu tirada, deixando ao nacionalismo galego por riba do listón do 20% e con case trinta mil votos. De mil a trinta mil. Fóra as nosas preferencias políticas, quen tal fai é recordado polos seus como un símbolo, case como unha tradición. Tanto ten o Partido ou as circustancias. É de recoñecer.

Hoxe anunciou que xa non se volverá presentar. Seguro que Vázquez -quero ser santa, quero ser beata- brindará con Champagne...ou con Lambrusco, que lle é máis propio. Perra vida, amigo, dirá. Unha retirada a tempo é unha vitoria, responderá Quique. Seguro.

En Katanga deixa moitos amigos, xa o sabe el. Eses amigos pedíronme que escribise algo, pero tamén me pediron que vos diga que están moi felices por el. Porque terá máis tempo para adicarse aos seus, que son moitos, e que a política é así, que che deixa sen familia e sen amigos con tanta facilidade, con tamaña e extrema rapidez, que se non paras a tempo, se non freas, acabas perdéndoo todo a cambio de non se sabe moi ben qué.

Pero aínda agardamos moito do seu departamento. Especialmente no que toca ao emprego, que faltísima fai, e ao noso extenso barrio: Katanga en particular, Agra en xeral. Anúnciase a apertura inminente dun local da súa Concellaría no corazón deste barrio humilde. Alí estaremos.

Moi respectuoso o Alcalde Losada, como debe ser. Moi carroñeiro o señor Negreira, como era de temer. Veremos qué nos depara a todos o futuro. Perfeito ou imperfeito.

Unha homenaxe:





O factor humano: Coincidimos con el na Rúa Barcelona no medio dunha campaña electoral.