Leo estupefacto a nova fatwa do señor Santiago Rey Fernández-Latorre no seu medio-enteiro La Voz de Galicia e non podo evitar pensar en que apenas estamos en primavera. O próximo domingo, máis concretamente. É o que ten marzo, que é así de marzal el. Que non dás aínda rematado de dixerir o último, e quizais derradeiro, cocido estacional e xa temos por aquí as brillantes creacións que uns atribúen á matemática creativa -ao número áureo, máis concretamente-, outros á divinidade que lles parece ou se lles aparece e outros moitos ao azar da química. Ao misterio do Universo máis aló do amosado en Matrix. Un misterio infindo.
E sen embargo, marzo. Preludio primaveral onde Don Santiago traza con pluma vivaz o escenario catastrófico da perda das Caixas, do asalto aos nosos recursos (os enerxéticos, señor?), da incompetencia e inoperancia da nosa/súa clase política, da sociedade civil que asiste inmóbil, impávida, iactiva, seica máis preocupada -isto dígoo eu- polo SEU escurecido futuro, ese que lle outorgaron os amigos ricachóns de Don Santiago, que polo futuro dos activos financeiros de Bancos, Caixas, grandes empresarios e/ou grandes especuladores. Qué banal. Lumpen social preocupado polos sobrecustes de encher a neveira para si e toda a súa familia cando están todas estas cousas en xogo!!!!!
E sen embargo, marzo. Vedes como as noutrora austeras pólas desta amendoeira reviven impávidas, lentas pero latexantes ante o novo espectáculo da natureza servido en catro dimensións, as tres propias do volume ás que se suma, gozoso, o tempo?. Un chiste, esa Avatar. Un chiste se a comparamos coa amendoeira, claro.
Anúnciase estes días un grande acontecemento para o noso País. Este ano 2010 verá o parto e vivirá os primeiros pasos da canle televisiva que Don Santiago poñerá ao servizo dos seus servizos: VTelevisión. Será entón televisión marciana, de réptiles come ratos, ou será a televisión da vitoria, da vitoria que nos come a nós?. As intencionalidades deste novo medio-enteiro son tan ambiguas coma a liña editorial que marca o seu correspondente vehículo escrito, así como a advertencia de que comezará a emitir na primavera, sen máis concrección, provoca en todos nós a vértixe do absoluto universal, a suor fría do medo ao descoñecido, o calafrío do inmenso estelar ou o estremecemento agnóstico dos poderes do número áureo.
E sen embargo, marzo. A friaxe da mañanciña estoura en quentura morna en canto asoman os primeiros raios de sol. As nabizas son xa un recordo, mentras as mimosas son unha forte presencia colorista, unha bonita praga amarela que conforma nos prados e brañas a Galicia xamaicana. Aínda doen as articulacións dos que imos gastados, pero menos.
Ao noso redor, os tradutores automáticos confunden dende ao Conselleiro de Cultura ata aos monxes. O Conselleiro é automático, coma as matemáticas. Por iso as súas leccións deben empregar vocabulario exclusivamente español. Porque yo lo valgo. Porque dos más dos nunca serán "catro". Por inmensa coherencia. A coherencia do Cylon.
E sen embargo, marzo si que non pode agardar máis.
Moi ben, Katangueiro. Sentidiño sígueche faltando, pero xa acadaches a sensibilidade. Noraboa.
ResponderEliminarLo más bello, la naturaleza primaveral, opuesto a lo más feo, la naturaleza humana.
ResponderEliminarPacotrón, non sexas tan severo co Katangueiro, que escribiu unha entrada moi poética para contrarrestar a triste realidade. Hai que ver como vos enleades o un co outro, se sodes case siameses... A min lembrádesme a Janus, a deidade romana, o das portas, o dos comenzos e os finais.Ámbolos dous tedes sentido e sensibilidade abondo. Eu estes días ando con moito orgullo e prexuízo. Talvez por iso irriteime tantísimo ó ler este rosario de topicazos e medias verdades, ensartadas con escaso estilo, capaces de provocar a cólera de calquera persoa sensata e que si padeza os efectos da crise económica. "Demasiados intereses espurios están convirtiendo las críticas horas que vive Galicia en un tiempo de náusea". Así empeza esta xoia da literatura posmoderna. Como se non fose con el, as palabras continúan unha detrás de outra, nunha fervenza incontrolable de mesquindade, hipocresía e dobre moral como nunca tal se viu. A bilis ascende polo meu estómago e o meu esófago e teño que botar man dos antiácidos e abrir a fiestra para respirar aire puro. É a forma máis pura da indignación: a somatización das emocións negativas máis intensas. Pero como me vai a marcha, sigo: "El proceso no solo tiene la particularidad de hacernos ver qué poco duele Galicia en muchos corazones, sino que ha llegado a unos límites en que se está volviendo intragable hasta el asco". Impactante. Non só ten o poder sobrenatural de acusar indiscriminadamente, de coñecer orwellianamente a opinión de Galicia enteira; agora éche un patriota. E acaba o texto cunha advertencia propia dun capo di tutti capi.
ResponderEliminarChapeau, Señor Rey! Qué gran xeito de falar sen dicir demasiado. Sobre todo, da fortuna que lle regalou o actual goberno virtual da Xunta para salvar da queima a súa ruinosa xestión empresarial. Sería moi de agradecer que algún día nos ilustrara sobre ese Gran Salto Adiante, no máis puro estilo maoísta, os movementos mediáticos do Grupo Voz no decenio pasado. Gran éxito. Ardo en desexos de ver que pasa con esa canle de TDT. Con ese nome lémbrame a unha serie de éxito da miña infancia, chea de lagartos invasores e voraces que simulaban ser humanos. Qué axeitado.
"Posiblemente sea cierto que hasta ahora no todo se ha hecho bien en la gestión de las cajas". Non podo máis. Desisto. Sei que Galicia non pode esperar máis. A qué? Porque leva sumida nun longo compás de espera desde que eu teño uso de razón.
Marzo non espera máis, a primavera ven agromando na miña vida estas dúas últimas semanas con poxanza e eu estou ávida de beleza, de luz e de osíxeno. Son eses pequenos detalles os que me fan sentir viva e alegre: os días máis longos, o sol do mediodía, sentarme á sombra dun cereixo coma esta mañá. En Xapón é toda unha tradición observar a beleza das flores na primavera. Chámase HANAMI. Iso si debería estar subvencionado.
Mencionastes o Avatar máis coñecido e eu lembrei á nai de tódolos Avatares: a novela de tal nome do francés Théophile Gautier, escrita en 1857. Trata sobre a metamorfose e a transmigración das almas (moitos a venderon por nada e outros matárona sen sabelo). Comeza así: "Ninguén podía entender a doenza que minaba lentamente a Octave de Saville". Coma ninguén entende este mal colectivo que nos aqueixa. Agás para El-Rey, claro (en concreto, este cacique tan carroñero). Qué afortunado.
Boas noites e moita saúde para tod@s.