Apartamento....para tres: máis sobre a ansia privatizadora da nosa saúde

Compartir

by Msarkadina

A aprobación da Lei 15/1997 de “Novas Formas de Xestión da Sanidade”, cos votos do PSOE e do PP, abriu o camiño legal que permitirá transformar o sector público sanitario nun mercado e, consecuentemente, nunha oportunidade de negocio máis.

Durante o goberno de Manuel Fraga na Xunta creáronse unha serie de organismos que levaron o nome de “fundacións sanitarias”, a título de “experimento alternativo” ó modelo sanitario tradicional. Estamos a falar dos hospitais Virxe da Xunqueira (Cee), do Barbanza, de Ribeira, de Verín, do Salnés, da Fundación Pública Galega de Medicina Xenómica, da Fundación Centro de Transfusión de Galicia, da Fundación Pública Urxencias Sanitarias de Galicia-061, da Fundación Escola Galega de Administración Sanitaria e do Instituto Galego de Medicina Técnica (Medtec).

Pero o experimento non marchaba. Curiosamente houbo que investir 4,6 millóns de euros en sanear os desfases orzamentarios da pioneira fundación de Verín (que recibiu durísimas críticas do Consello de Contas case desde a súa orixe). En total destináronse 17,7 millóns de euros en 2007 nestas oito fundacións para “compensar resultados negativos dos anos anteriores” (Informe do Consello de Contas de 2006).

No primeiro semestre de 2008 quedaron integrados no tan denostado sistema tradicional, para a consternación do PP, que conseguiu pasmar a todo o mundo coa a súa astuta argumentación: acusou ó señor Touriño de “incoherente” e de estar estudando en secreto o modelo privatizador da sanidade valenciana. A estratexia de “ytúmás” serve de ben pouco en asuntos tan serios como a nosa saúde e os seus coidados.

MÉDICO: Ah, meu querido amigo. Vexo que vostede goza dunha saúde....de ferro!!!!
PACIENTE: Pues hombre, no me va mal......

O actual goberno da Xunta padece un clarísimo caso de amnesia global transitoria (cadro clínico de amnesia retrógrada que comprende un período de varias horas) pero neste caso non son horas, senón anos enteiros. Só así podemos entender que crearan o actual modelo de xestión que abrangue medidas como derivar ós pacientes que están en lista de espera a clínicas privadas (demagoxia e ineficacia), recortes brutais en material sanitario cifrados en 6 millóns de euros e o que está por vir, a máis que probable implantación da PFI (do inglés, Iniciativa Privada de Financiación), o modelo implantado en Madrid e Valencia. Por esa senda vai o modelo do futuro Hospital de Vigo, pero polo momento nin a Conselleira Farjas ou o Presidente se pronunciaron con claridade.

Coma case sempre, opacidade e nulo diálogo. Teñen o itinerario moi ben trazado e será moi difícil que alguén os apee da burra ou do burro.

O máis interesante (por impactante e alucinante) que se lle oíu dicir a Pilar Farjas foi: “el ateísmo deja a los ciudadanos sin fuerza moral para desarrollarse” ou “es pecado limitar el uso de un elemento de comunicación como la lengua”.

E non se desintegrou de vergonza. Como tampouco sufriu ningún castigo divino ó falar do que consideraba prioritario e saudable para a mocidade galega: reducción das taxas da interrupción voluntaria do embarazo e prohibición do consumo de alcohol en menores de idade (non mentou ou tabaco ou as drogas ilegais, curioso detalle).

Loables propósitos se non soubésemos da carga ideolóxica reaccionaria que hai detrás. Outro exemplo ben gráfico foi o convenio asinado coa Universidade Pontificia de Salamanca (puritito Opus Dei) na área de Psicoloxía Clínica, para que os seus estudantes, que son la crème de la crème, poidan facer prácticas no SERGAS. En cambio, os estudantes de Psicoloxía da Universidade de Santiago, poden ser a hostia en verso (perdón pola blasfemia pero non me quero conter) pero nunca farán prácticas no SERGAS, que por algo son da “res publica” e non se poden mesturar coas elites.

EL PEQUEÑO BOTIQUÍN DE LA NIÑA PILARITA:

Mentres eu seguía intentado discernir se o que percibía era realidade ou ficción, Pilar Farjas xa entrara en acción e de que xeito. Un amigo arxentino deu a voz de alarma: pensaban privatizar a xestión do Hospital do Centro Galego de Buenos Aires. Escandalizado ante o dispendio de 3,1 millón de euros de subvencións destinados a unha empresa con sé fóra de Galicia, sen experiencia na emigración, preguntábame como era posible que pasaran esas cousas.

Ésta é a interesante e triste crónica do periplo arxentino de dona Pilar e Alfonso Rueda:

Equilicuá con esta croniquilla picarona.....

Con iso só nos estaban a ensinar a patita. Seguindo o sendeiro luminoso doutr@s funcionari@s convers@s á cousa neoliberal (son os seres que máis temo no mundo) chegou a nosa aguerrida e piadosa Pilarica ó Consello da Xunta do 23 de decembro de 2009 cun informe que é o soño húmido de calquera neocon que aínda non saíu do armario. A min provocoume pesadelos privatizadores. Ó mesmo tempo anunciose a licitación para construir e explotar o novo Hospital de Vigo. Coa súa comunicación de clarescuros é imposible saber de xeito definitivo como vai resultar pero o máis probable é isto: concederlle a unha empresa privada a explotación e mantemento do hospital durante, alomenos, trinta anos.

Ou sexa, que o futuro da nosa saúde vai ser tratado con criterios economicistas e que haberá que pagar a unha empresa privada (digo eu que será unha das pertencentes á Confraría do Gran Capital, SA, os mesmos de sempre, eses que seguro lle van laiando ó Presi: “Alberto, qué hay de lo mío”; non creo que haxa outras que poidan facer fronte). Todo isto pagado puntualmente cos nosos impostos (a Administración abonará á empresa unha cantidade anual que non computa como déficit público). Ó mesmo tempo todos aqueles servizos como cafetería ou arquivo explotaráos a empresa pero os paganinis seguiremos sendo os usuarios. Quén sae gañando aquí? O único que se vai fomentar vai ser un sector privado que parasitará ó sector público.

O futuro do Hospital de Vigo ofrece múltiples interrogantes (agás que se segue a favorecer descaradamente a POVISA, clínica privada, como non): Por qué o investimento previsto pasou de 350 millóns (público) a 1000 millóns (privado)? Qué pasou co centro de investigación sobre o cancro proxectado inicialmente? Por qué vai descender o número de camas? Qué vai pasar co Hospital Xeral?

Saben, pero non lles dá a gana de contestar.

Mentres tanto intentan que creamos que se preocupan polo noso benestar físico, psíquico e espiritual. Velaquí o diagnóstico do incrible Doutor FeiWho:

Isto son listas de espera, isto non son listas de espera....

Eu atrévome a facer estoutro diagnósticos: esquecemento unilateral, déficit crónico de coñecementos e procesos alterados de pensamento. Porque o falar non ten cancelas.

DOUTORA PILAR: Mire, señora Msarkadina (qué nombres, por Dios...con lo bonitos que son los nombres cristianos!!!!!), aquí tiene una receta buenísima contra ese mal incurable que sufre y padece. Vaya, vaya tomándola mientras no llega el Doctor FeiWho, que es quien la va a atender pero de verdá!!!!!!! Cuatro tomas vía anal cada tres horas !!!!!!
MSARKADINA: Pero por Diossssss..........
DOUTORA PILAR: Ay, pa eso si que te acuerdas........

Abur, yogur!!!!!

O porco de pé

Compartir

by Katangueiro

A principios do século XXI, Don A. ascendeu de porco a marrán e chegou a Presidente. As mulleres bicábano pola Praza e os homes, máis serios, asentían ao seu paso. O seu xesto grave tornábase en paradigma das súas decisións. Tivo que lidar cunha terrible crise económica e actuou con meditada determinación. Levantou o dedo sinalando o ceo descuberto. O azul claro do día fíxolle asomar unhas bágoas fotofóbicas. O pobo, quen máis ordena, pensou que se emocionara. Dun golpe certeiro, pechou os "chiringuitos". O da atención sanitaria de tarde foi un deles. Un dos primeiros. O da Educación pública acompañouno lixeiro. Non se libraron nin os comedores escolares. Coa de sobrepeso infantil que padecemos!!!!! O Benestar, o Coñecemento, a ordeación do mundo rural....Todo era unha festa para Don A. e os seus agradecidos súbditos. Para cando rematou con todo, para cando non quedou nin un espazo desaproveitado da Rede Natura, para cando a costa foi reencarnada como Paseo Marítimo eterno, para cando reinou o formigón, a uralita á vista e a desvergoña, os seus máis próximos organizaron unha festa na súa honra. A que lle quedara. Durante a macro-verbena alguén berrou que a Biblioteca estaba a arder e non había equipos de extinción contratados. Outro chiringuito que se pechara. O ruído do chunda-chunda, o cha cha chá indolente que nos acompaña, impediron escoitar aquel home. E a Biblioteca ardeu. Toda.

Voz de Galicia:

CONSELLO DA XUNTA
La Xunta suprimirá el Banco de Terras, las agencias comarcales y la Fundación para o Coñecemento
El Consorcio de Benestar creado por Quintana será objeto de una «refundación e reformulación».

Opinión de A Coruña:

En 75 millones de euros

La Xunta recorta el gasto de Sanidade, Educación y Traballo

Ole, ole y ole...........

Apocalipse Katanga

Compartir

by Katangueiro

Si señor, chapó para Pacotrón!!!!! Este coñecido -e recoñecido- veciño katanguista realizou para nós e vós un vídeo auténtico e desolador que supón, non mo ides crer, un percorrido recortado e directo, unha mirada impresionista que, partindo dunha finxida frialdade, chega directamente ao centro emisor das emocións. Sen tapuxos nin efectos 3D. Unha muda reflexión sobre a realidade máis actual das nosas rúas. Un paseo por únicamente cinco delas: Agra de Bragua, Antonio Pedreira Ríos, Mosteiro de Moraime, Mosteiro de Bergondo (parte) e Alcalde Liaño Flores (parte). E todo isto aderezado coa música que, a verdade, a min me deu a gana de poñer, que para iso mando. Xa volo dixemos o pasado verán: son un pobre katangueiro....por máis que loite contra iso.

O apartamento (1ª parte). Un traballo de Msarkadina para a serie das sete infamias

Compartir

by Msarkadina

ADVERTENCIA: A EXPOSICIÓN DURADEIRA A ESTA COLABORACIÓN MSARKADINENSE PODE PROVOCAR PROBLEMAS DE SAÚDE.....FIJO......

“A saúde é un estado de completo benestar físico, psíquico, mental e social e non só a ausencia de afeccións ou enfermidades”. Esa é a definición que dá a OMS (Organización Mundial da Idem) sobre ese ben tan prezado que lembramos únicamente o 22 de decembro, como premio de consolación. Ese ben que non figura nos programas electorais dos partidos políticos, igual que a educación ou o deporte. Non “venden”, non “cotizan”. Non se consideran como unha aposta de futuro. E así vivimos nun mundo no que o uso do sentido común é altamente subversivo. Non é emocionante? A estas alturas das nosas vidas, nós, cidadáns e cidadás do vulgo vulgaris, vangarda dunha revolución inesperada. O malo é que a nosa visión da realidade case nunca concorda coa da clase política ou dos altos cargos xestores. Debe ser que tanto pisar moqueta altéralles a percepción e os sentidos. A outr@s, dobrar o lombo e suar a gota gorda, proporciónanos outra perspectiva. Por iso, se é vostede unha persoa medianamente sensata, vive na Coruña ou poboacións limítrofes, fágame caso: non acuda ás Urxencias do CHUAC se non é estrictamente necesario. Pode danar a súa saúde. Ou a súa fe na humanidade.

De paso, estará a cumprir os desexos do brillante xerente do Complexo, don Alfredo García Iglesias, que o 26 de xaneiro deste ano, coincidindo co colapso deste servizo (456 persoass solicitaron atención), saíu á palestra reclamando “un uso responsable”. Tamén se oiu falar aquela gloriosa xornada ó actual director asistencial, cantando as louvanzas do persoal que lograra funcionar baixo a presión asistencial e vendéndonos grandes doses de esperanza e, de paso, moito fume. Nihil novum sub solem (nada novo baixo o sol). Palabras baleiras de significado real. E coas palabras acaba calquera leve brisa.

DON ALBERTO: Pero si me encargo ya yo de que tengamos la sanidad más salerosa del mundo.....ole, ole y ole!!!!!!

O máis curioso é que obviaron mencionar unha novedosa medida na xestión hospitalaria europea, que pode chegar a ser o asombro do mundo. Unha mostra de creatividade coma nunca tal se vira, top secret total… Demasiada modestia. O Universo enteiro debe saber que as Urxencias do CHUAC son un paradigma dos principios da xestión: eficacia, eficiencia e efectividade en estado puro (é dicir, bo, bonito e barato). Ou como lle gusta pensar á Conselleira Farjas: o milagre dos pans e dos peixes. A ultimísima innovación no CHUAC debería ser mesmo un exemplo para a crise inmobiliaria. Porque a arma secreta para acabar co colapso endémico de Urxencias é coñecido “jocosamente” polo nome do Apartamento ou “o Pisito”. Que non se desvíen as mentes malpensadas!!! Non é outra cousa que un anexo chungo de Observación, onde van parar os pacientes ingresados sen cama que se cadra levan 24-36 horas sentados nun sillón ou botados nunha padiola (sen mencionar as horas de espera previas a que se decida o seu ingreso). A estas alturas as miñas pobres neuronas empezan a botar fume… Sobre todo, ó remontarme á orixe do Apartamento, carente de calquera regusto ó clásico de Billy Wilder, que retrataba o desencanto e a despersonalización da sociedade industrializada. Nin rastro dos brillos do Manhattan de 1960. Aquí as resonancias sonche máis ibéricas, máis acordes con outro clásico do cinema: “El pisito”, de Marco Ferreri e Rafael Azcona. Humor negro en estado puro.

Definamos o Apartamento en cuestión: Na ubicación do antigo kiosko e da antiga cafetería da cuarta planta do CHUAC, ó carón da mesma sala de espera (ou de desesperación) de sempre. Alí, ó calor da estúpida paranoia creada pola falsa alarma da gripe A, construiuse algo así como un módulo de atención para os casos sospeitosos. Si se utiliza para dar refuxio ós usuarios agotados e desesperados que van dar alí co seu corpo porque non hai camas no hospital. Este pisito parécelles un pequeno paraíso (silencio e algo de repouso) despois do vía crucis polo que acaban de pasar. Unha peculiar zona cero: Espazos abertos para camas, un par de consultas monísimas de la muerte, unha especie de almacén e un cuarto de baño. Un chiringuito griposo que non atendeu a ningún griposo. Unha ñapa máis nun hospital superespecializado. Unha penosa solución temporal coa que se perdeu unha inxente morea de cartos. Construído sen a opinión de calquera profesional sensato. Ou de calquera paciente sensato. Porque un só cuarto de baño sen ducha serve para todos os que alí estean amoreados. Moi hixiénico. Sen cortiñas entre as camas, para dar un mínimo de intimidade en momentos tan delicados. Sen tomas de osíxeno adecuadas ou de baleiro. Sen a megafonía que funciona no servizo de Urxencias. Cun só teléfono para comunicarse. Mellor non imaxinarse unha parada cardiorrespiratoria no Apartamento. Si, claro que hai material e persoal para practicar unha reanimación cardiopulmonar pero as condicións son as menos recomendables. Unha enfermeira e unha auxiliar están a cargo do cotarro. O persoal médico pasa por alí. Os celadores e celadoras non foron reforzados, que por algo son tropa de infantería. Eles poden con todo e darlle ó zoco é o seu choio. Pero o CHUAC non lles dá máis ca un par de calzado ó ano. E o persoal asistencial, como os coelliños de Duracell, dura, dura e dura… E os usuarios, calan e otorgan. Porque, aínda que deran a súa opinión, teñen a certeza de que non ía servir para nada. Agás se este colapso (que xa é endémico o ano 2003) aparece nos medios de comunicación. Só entón parece que se vai facer “algo”. Pois se ese “algo” é o Apartamento, a opinión pública merece sabelo. Non é xusto que tanto talento innovador quede na sombra. Non habería pandemia de gripe A, pero o que si están a ignorar é a existencia do virus da cólera, que convirte ós enfermos e ós currantes en seres intratables e primitivos que se destrozan entre eles, en vez de unir as súas forzas contra un sistema irracional e inhumano. A referencia é a película “28 días despois”, de Danny Boyle. Non está demasiado lonxe.

E xa postos a falar, falemos dun Servizo que presta asistencia nas mesmas condicións que hai quince anos. Entre 1999 e 2000 ampliouse por primera vez a área de Observación. En 2003 a situación de colapso empezou a facerse habitual (os pacientes hospitalizados que non teñen cama na unidade correspondente, podendo botar días enteiros alí). Non había (e segue sen haber) espazo físico para prestar atención ou coidados. O persoal improvisaba como podía. Xa daquela as sucesivas xerencias falaban de “repuntes momentáneos” e incitaban á poboación a “facer un uso responsable dos recursos”. Un día bo era un día no que menos dun 50% das camas de Observación estaban ocupadas por pacientes ingresados sen cama. En 2006 empezou a funcionar a Unidade de Preingreso. En 2007 a situación seguía a ser insoportable. As mobilizacións do persoal alcanzaron unha incrible repercusión mediática. En 2008 abriuse a área de Observación de sillóns. Os pacientes seguen entrando e entrando; mesmo están media ducia de horas nunha silla de rodas para probar logo o cálido confort dun sillón. Non importa que teñan 18 ou 92 anos, unha apendicite ou unha anxina de peito. Se sobreviven a 48 horas alí sentados, xa poden con todo.

De “repunte momentáneo”, nada de nada. É unha situación crónica e mantida no tempo. A tranquilidade das últimas tres semanas fai pensar que alguén lle está a “apretar os parafusos” a outro alguén. Non mola saír na prensa. Iso dá vergonza. Non dá vergonza que haxa medios precarios (por ser benevolente co calificativo). Tampouco dá vergonza que haxa cola de ambulancias na entrada de Urxencias porque non hai padiolas ou sillas para deitar ós usuarios, xa que están todas ocupadas (coa consecuente ralentización da atención a domicilios). Mentres a poboación non o saiba, todo vale. E se o sabe, tanto ten. Tampouco dá vergonza que o persoal teña que saltar (literalmente) entre padiolas para cumprir co seu traballo. Élles indiferente que haxa un heliporto defectuoso que leva inoperativo cinco anos. Os planos para o novo bloque enviábanse por fax; quizais por iso as camas non cabían pola porta e houbo que facer outro corta-e-pega. A Xunta de Persoal tilda a situación actual de “caótica”. Como calificarán a desfeita que pode acontecer de aquí a 2012, cando se ten previsto que culmine o Plan Director cunha Urxencia supermegafashion. Vista a progresión nos últimos dez anos podo formular un axioma impepinable: a máis espazo, máis desfeita e máis “almacenamento”. Isto é o que ven pasando entre ñapa e ñapa. A improvisación ó poder!!! Para min e para outras persoas ven sendo un problema de funcionamento global: non é lóxico que un usuario estea ingresado un mes para facer unha proba diagnóstica, ocupando unha cama que non necesita, habendo colapso nun servizo esencial. O que está claro para min non lle vale á actual xerencia que leva a cabo unha política de terra queimada, co lema “despois de min, o diluvio”, por bandeira. Ou tamén algo moi castellano a la par que irreverente: “Pa dos días que me quedan en el convento, voy y me cago dentro”. Non se me alporice, señora Farjas, que estou perdida sen remisión!!!

Non vou describir máis disparates porque a estas alturas xa me doen a alma e os petos. Porque todo isto perpétrase con cartos públicos, co noso diñeiro. Porque coa actual situación só lles estamos a dar excusas para continuar o insidioso proceso de privatización encuberta (xa se falou aquí do peche da Unidade de Educación Maternal para ampliar a cafetería do Materno-Infantil). Signos e síntomas desta síndrome: Baixa autoestima (a crenza de que a sanidade pública é peor que a privada); desexo irrefreable de vender, prestar ou regalar (locais, persoal ou aparatos) dos centros públicos; alteración da percepción do que é socialmente correcto (con gusto crecente pola privatización); irritabilidade ante as opinións alleas e mesianismo. Ante isto podemos actuar mobilizándonos, debatendo, propoñendo e organizándonos por un sistema sanitario racional e humanizado. Podemos facer visible o noso malestar. Tod@s temos voz e voto. Porque os servizos públicos deben funcionar para dar resposta ás necesidades das persoas, non para comerciar nin para obter beneficio económico. E porque a atención á saúde non poden medirse por criterios de rendibilidade, senón polo interese social.

Pregunta final: Quén audita a estes altos cargos?

Continuará.....temémonos.....

Os traballos de Sísifo

Compartir

by Katangueiro

Non é a primeira vez que un, na súa sinxeleza no ánimo e no espírito, síntese pouco menos que Sísifo, condenado pola eternidade a subir un pedazo de carolo monte arriba para ver como éste caía rodando antes de chegar ao cumio. Día si e día tamén. Putada hoxe e putada mañá. Un pesadelo para toda a eternidade, coa diferenza -importante, que conste- de que un non é inmortal, que se saiba a tal hora, e chegará con certeza o día en que tales sentimentos sexan cousa do pasado. Dun pasado decrépito ou dun pasado idealizado, que de todo haberá.


Non é a primeira vez, digo, nin será a última, en que un sinte que se ese pelourazo que hai que subir representase acaso a nós mesmos, ou aos nosos ideais e soños respecto do futuro -un algo así como unha meta-. Tal e como sube representa os nosos avanzos, tal e como baixa os nosos fracasos. Por isto digo que me sinto Sísifo, pois os meus traballos da mañá bótanse con facilidade a perder coas caídas da tarde e do pedrolo.


Pero agora estamos na Semana Santa, din.


Sendo eu pequeno, cando mandaba o ferrolán nos nosos corpos e os curillas nos nosos costumes, chegaba esta época e xa non se podía ser feliz. Non se podía celebrar nada que non fose a resurrección de Xesús Cristo. O sábado, iso si. A maior abundamento, na incipiente televisión franquista podían, con terrible facilidade, martirizarte con misas, procesións e estados de ánimo apocalípticos que daban comezo o xoves santo e non remataban con absoluta certeza ata o mércores de cinza.


Este ano de Deus de 2010, século XXI, mal cambiou certos hábitos. Desde o Colisseum de Roma, berce dunha civilización, un Papa alemán de escuro pasado condena a todos aqueles que promovan o maior crime contra a humanidade que se poida perpetrar: o aborto. A condena vai dirixida, principalmente, contra as mulleres, que son as que abortan, e contra aqueles políticos que aproben as normas correspondentes -normais legais dun Estado de Dereito- ou médicos que as apliquen. A muller frívola e pecadora deberá cargar coas consecuencias da súa libertinaxe. Non ter fornicado, non ter saído con homes, non terse posto unha minisaia ou, simplemente, non ter saído de casa máis que para acudir presta á misa de turno...acompañada.


Algunhas vítimas e familiares de vítimas dos numerosísimos abusos sexuais que o clero de numerosísimos Estados de Europa, América ou África cometeu impunemente -amparados polos seus dirixentes máximos, Obispos e Arzobispos delincuentes, que ocultaron denuncias, falsearon probas, negaron as evidencias de centenares e centenares de casos, algúns deles ocorridos nunha soa das súas Dióceses -algunhas destas vítimas, digo, agardaban esperanzadas que se entoase un mea culpa nun día tan especial como o xoves santo e pronunciado pola máxima figura da Igrexa, católica como é o Papa. Craso erro propio do mesmo Sísifo, convencidos de que os pelouros non sempre han caer e chegará o día en que o castigo dará remate. Mais a Igrexa é a que máis sabe de pedras e castigos e de castigar o adulterio a base de apedrear ás mulleres que o cometeran, que non aos homes.


Igual diso é do que se trata, dun asuntillo de discriminación sexual, xa clásica e definitoria da Santa, Católica e Apostólica. Os abusos sexuais a menores que cometeron membros da Igrexa e que ésta coñecía e ocultaba son abusos de orixe masculina. Son os curas, homes piadosos arrepentidos do seu "efebismo", palabra empregada polo Vaticano para explicar estas indecentes prácticas. Pobres santiños!!!!!!


O caso do aborto entra no terreo do feminino e, polo tanto, do que para éstes paxaros é a fonte do pecado. Pecado mortal!!!!!!!


Pois resulta, señoras e señores, que esas mulleres que abortan fano coa Lei da súa parte, de cara, tomando unha dura decisión e asumindo as súas responsabilidades, pero estes señores que abusan fano na escuridade, con enganos, aproveitándose miserablemente das persoas máis indefensas: os nenos e nenas. Aproveitándose tamén da orixe social das súas familias, pois a boas horas "lle rompes o cú" a un fillo dun avogado, dunha médico ou dun Maxistrado do Tribunal Constitucional. Mesmo para iso hai clases.


Que non se me malinterprete. Non pido para estes membros da Igrexa nada máis do que me farían a min de cometer os mesmos delictos ou de amparar a quen os comete. Nin máis nin menos. Agardaremos a ver en qué queda todo isto. Eu, como Sísifo, probarei de novo a subir o pelouro ese, a ver......e que conste que Sísifo tampouco era un Santo......


EPÍLOGO


Como fose que Hermes quedara durmido e Sísifo así o advertira, decidiu éste aproximarse a unha poza cercana con ánimo de consolar a súa seca gorxa. Debía ser a primeira hora da tarde no Inframundo, que a inmensa pedra viña de caer novamente e establecerse con pesado movemento en lugar moi próximo a onde Hermes adoitaba botarse a durmir logo da comida. Éste non o percibira, polo que Sísifo estaba xa a rentes da auga calma e cristalina, tumbado boca abaixo na herba húmida e coa cabeza sumerxida na pochanca, boca totalmente aberta e esforzos en beizos e lingua de cara a obter deles a súa máxima capacidade de absorción. Tal era a sede.


Unha vez quedou satisfeito, mirou pensativo as ondiñas que el mesmo provocara. A escasa luz que penetraba naquel terrible lugar foi nese momento suficiente para que Sísifo advertise a súa imaxe reflectida no cristalino elemento. Sísifo chorou.


"Por qué choras?", preguntou Hermes, xa esperto e, unha vez advertido da acción do seu condenado, aproximado con rapidez ata o lugar onde o antigo Rei de Éfira quedara tirado. "Acaso choras por fin vencido pola dureza do teu castigo?". "Choro porque nesa charca habita o home máis desgraciado que nunca vin", respondeu Sísifo sinceramente abatido.


Abur, yogur.