Intereses, mentiras e medios de comunicación: o caso de La Voz de Galicia

By Pacotrón.

O 7 de febreiro de 2009, menos dun mes antes das eleccións que posibilitaron a volta ( ou revolta ) do Partido Popular á Xunta de Galicia, o Presidente e Editor de La Voz de Galicia, o señor Santiago Rey Fernández-Latorre publicou o artigo de opinión "Yo Protesto".

Nunha retórica sumamente apocalíptica, tan propia dos relatos épicos de protagonismo heroico-medievaloide, e indisimuladamente visionaria, o señor Rey Fernández-Latorre obséquianos cunha cantas premisas absolutas que veñen demostrar, irrefutablemente, a imperiosa-e imperial- necesidade dun cambio de goberno, seica de rumbo, na política galega e estatal. A catástrofe política, económica e social estaría, de non enmendar, asegurada. Uns exemplos:

"Es difícil encontrar en nuestro entorno despropósitos más grandes que los que aquí se cometen, mientras se despilfarra sin tino en operaciones de imagen que tienen como objeto enmascarar con fulgores de escaparate lo que en realidad no se posee. No de otro modo se pueden entender las moles vacías del Gaiás; los gastos desproporcionados en decoración o transporte; las maquilladas y exasperantes listas de espera en la sanidad pública, y, sobre todo, la decepcionante promesa -por incumplida- de la atención a las personas dependientes".

"Pero ahora ha surgido un nuevo caciquismo que se disfraza de falsa modernidad y opera con desparpajo en todo cuanto se pone a su alcance, desde las concesiones eólicas a las plazas de empleo público".

"Ahora, aquel hermoso ideario de los grandes galleguistas parece usurpado en manos de intolerantes que lo emplean como arma arrojadiza entre gallegos. Muchos callan ante esto. Pero yo, que fui multado precisamente por impulsar que se publicase en gallego en este periódico, hoy protesto. Protesto porque el idioma que antes fue negado ahora se quiere imponer sin contemplaciones ni concesiones al sentido común".

"Mientras, grandes pilares básicos de la vida en común se desmoronan ante la inacción de la sociedad".

Si podemos medir a egolatría nunha persoa estimando a diferencia real existente entre a consideración que esa persoa ten de si mesma e a percepción que dela temos os demais, o nivel de egolatría de quen di asinar este artigo é máximo. Non só non lle abondou con definirse así mesmo como o adalid solitario da irrenunciable defensa dos máis nobles intereses cidadáns, se non que se situou como un dos pioneiros da prensa escrita en galego, contra vento, ameazas de prisión e marea, polo visto.

A maior abundamento, o título do panfleto remítenos, de termos algo de culturilla literaria, ao "J`Accuse" de Émile Zola. Valente extravagancia. Semellaríame unha gracieta choqueira propia dos pallasos do circo de non ter, desgrazadamente, consecuencias nefastas para a política, economía e sociedade deste noso País que con tanto "tino" adoitou defender este home no pasado perfecto, no presente incompleto e no futuro indefinido.

Efectivamente, este home é o Presidente e Editor do xornal que len, e lemos, practicamente todas e todos os coruñeses que lemos prensa. Pero non é máis que iso. Non. Non é Robin Hood. Nin moito menos Émile Zola.

O Robin Hood literario e cinematográfico permaneceu na memoria popular como un bo ladrón, xa que rouba aos ricos para repartilo entre os pobres. Nada máis ao contrario que a figura de Don Santiago e o seu apéndice impreso.

Un Robin Hood máis profusamente analizado amósanos un defensor das clases humildes fronte aos intereses despiadados dos poderosos. En resumidas contas, a liberdade, igualdade e fraternidade oposta ao expolio tiránico duns poucos, xa de por si privilexiados.

Cando se desvelaron os intereses confluentes de coñecidas familias coruñesas, das máis altas instancias representativas, ao redor do usufructo da enerxía que poden producir os nosos ríos, isto é, cando soubemos das conexións empresariais que conectaban a familia do daquela alcalde, o señor Francisco Vázquez, co presidente dos empresarios, o señor Antonio Fontenla, de cara á explotación dos recursos enerxéticos hidroeléctricos do noso País, mediante adxudicacións baixo sospeita concedidas durante os gobernos presididos por Don Manuel, o diario que preside Don Santiago Rey Fernández-Latorre non considerou alarmante, nin tan siquera digno da máis mínima mención. Para qué.

O certo é que un, Don Manuel, adxudicaba e outros, un alcalde socialista e o presidente dos empresarios, non perdían ocasión de apoiar públicamente a xestión do primeiro. Especialmente en eleccións. As hemerotecas non minten.

Non é, pois, de estrañar que ese mesmo Presidente e Editor, que non atopou motivo de descrédito ou amoralidade algunha nesas concesións poña todos os medios ao seu alcance para poñer en solfa un decreto eólico que, seica, non deixaba nada para os seus amigotes e si bastante, e máis que debía ser, ás arcas públicas.

Tampouco pensedes que se parece este prohome a Émile Zola. O escritor parisino empregou o xénero xornalístico para corrixir unha inxustiza, para defender a dignidade humana e condenar a tiranía, a ignorancia e a insolidariedade. No conxunto da súa obra concentrou a súa arte en retratar e denunciar un modelo social clasista, e xa plenamente capitalista, onde as clases humildes debían traballar nas peores condicións posibles, sen excluír anciáns, mulleres e nenos, para que unhas poucas familias privilexiadas malgastasen, en apenas catro festorros, toda a suor da fronte que eran capaces de proporcionar os miles de escravos remunerados dos que dispuñan. Todo un mes de tormentos, sufrimentos e sacrificios de moitos a cambio dunhas copas de Champagne e caviar para uns poucos.

Nesta clase de xornalismo que nos ocupa hoxe, valores como a xustiza e principios como a honestidade son burdamente pisoteados cando o maior exemplo de malgasto e dilapidación de recursos da nosa historia, a Cidade da Cultura, é empregada polo medio deste insigne coruñés como punta de lanza contra o anterior goberno bipartito.....desde o primeiro día!!!!!.

Nunca se pediron contas aos responsables reais desa desfeita desde as páxinas de La Voz de Galicia. E nunca se pedirán.

Non é de "señores" sacar á luz os trapos suxos dos "señores". Porque diso se trata. De señores. Tanto no seu sentido medieval, non o cabaleiresco que nos legou a literatura, se non o medieval real, o das tropelías, levas, violacións e asasinatos sen fin, como no sentido decimonónico de señoritos. O señorito Vázquez, o señorito Fontenla, o señorito Rey Fernández-Latorre. Os señoritos. Qué ben se levan e qué listos que son.

Para ir rematando, porque seguiría así todo o día, os Xulgados número 1 e 2 do contencioso administrativo de Santiago de Compostela avalan as bases das oposicións convocadas polo Consorcio Galego da Igualdade e do Benestar e urxen a súa convocatoria.

Eu si que protesto. Eu protesto porque xentuza que se permitiu o luxo de deixar escrito, a menos dun mes dunhas eleccións galegas, que "ahora ha surgido un nuevo caciquismo que se disfraza de falsa modernidad y opera con desparpajo en todo cuanto se pone a su alcance, desde las concesiones eólicas a las plazas de empleo público", poida pasear tranquilamente polas nosas rúas sen que ninguén lle berre "mentiroso, mentiroso", mentres que representantes políticos do anterior goberno galego deben agocharse ou pasearse ben discretiños, non vaia ser que algún que leu o xornal que preside e edita Don Santiago lle bote en cara algo do iate, do galego, da Cidade da Cultura ou dos coches oficiais. Algún que crea que un medio de comunicación é un medio de información.

Non, se xa o dicía Don Manuel. Aquí pasou o que pasou.