Páginas

Rosalía pop

by Katangueiro et Pacotrón ad libitum




Hoxe é o aniversario do nacemento de Rosalía de Castro e ferven os medios galegos e a rede con cuestións relativas á súa obra e figura. Nós, pobres katanguistas, non queríamos nin podíamos ser menos. Pero ocorre a terrible desgraza de que un non che vos está capacitado para cousas destas. Máis por falta de ansiedade que de calidade. Cousas. Así que, unha vez máis, tiven de recorrer ao insoportablemente infame Pacotrón para que, con recurso de amparo, me/nos escribise algunha cousa del, ultimamente tan e tan enredado nas cousas que lle son propias ao Pacotrón.

Digamos que o tiparraco cumpriu e temos esta revisión pop da Rosalía feita, creo eu, con ganas de provocar. Isto é o que nos envía o paxarolo:

"Estimadas e inestimados katangueir@s:

É relativamente frecuente escoitar, á hora de abordar personalidades como a de Rosalía de Castro, que a estas alturas pouco ou nada queda por dicir dela e da súa obra. A min paréceme que si, que queda abondo. Ninguén discute, por exemplo, a súa universalidade, mais tamén é certo que as diferentes literaturas que a contemplan entenden de forma ben diferente a súa mesma obra. Explícome, no eido da literatura española é moi frecuente valorar "En las orillas del Sar" como a súa obra culmen, en tanto nos nosos lares, na casa, teimamos -e eu entre moit@s- en preferir "Follas Novas", e non só pola lingua na que está escrita. A capacidade que Rosalía exhibe para pasar do máis íntimo ao máis colectivo é absolutamente marabillosa. De tanta universalidade que alí se atopa poderíamos dicir que é toda unha artista pop, no mellor e máis amplo sentido da palabra que escollades. Pese a esta opinión que teño e manteño, decidinme hoxe por uns versos da súa poética en español, convenientemente traducidos ao galego, para unilos en comuñón quizais indecente, quizais provocativa, a unha serie de versos tamén escollidos e traducidos por min da autoría de Robert Smith. Que atrevida é a ignorancia, diredes. Pois si. Son un maldito e bastardo ignorante. O que si que vos garanto é novidade ao respecto. Unha novidade sobre Rosalía. Esa mesma que hoxe me atopei nunha selección de "poemas góticos" que fixo algunha web. Que atrevidos son os góticos.

Quédavos isto de min para vós. Que gostedes. Seguro -pero seguro- que ides dubidar.

ROSALÍA POP

...Non está  a miña casa deserta...
non está deserta a miña estancia...
que aínda que non estás ao meu lado
e aínda que a túa voz non me chama,
a túa sombra si, si...a túa sombra;
a túa sombra sempre me agarda.

Unha tumba pouco profunda,
un monumento á idade arruinada.
Xelo nos meus ollos
e os ollos ao igual que o xelo non se moven
berrando á lúa
outro tempo pasado.

Tal imaxino a sombra triste
da miña man, soa vagando
nas esferas onde existe
que ir á gloria se resiste
polos que quixo agardando.

Pero o mundo non é nin xusto nin inxusto,
é só nós, tentando sentir que hai algún sentido niso.
Non, o mundo non é nin xusto nin inxusto,
e aínda que é mozo,
tanto sen facer.
É unha traxedia para todos.

Cando lembro do ancho bosque
o mar dourado
de follas murchas que no outono
axita o vento con sopro brando,
tan fonda angustia nubra a miña alma,
turba o meu peito,
que me pregunto:
Por que tan perto
tan fiel memoria deume o ceo?

Non había un plan o calquera cousa segreda,
non hai rastro invisible ou a verdade contada en nada...
se non vivir nos demais, nos recordos e nos soños.

Ámote...por que me odias?
Ódiote...por que me amas?
Segredo é este o máis triste
e misterioso da alma.
Máis isto é verdade...verdade!
dura e atormentadora!
Ódiasme, porque te amo;
ámote, porque me odias.

O teu nome
como xelo no meu corazón.
Todo tan frío como a vida.
Ninguén pode salvarte?
Todo
tan frío como o silencio,
e nunca dirás unha palabra.
O teu nome
como xelo no meu corazón.

Coa eterna primavera da vida que se apaga
e a perenne frescura dos campos e das almas,
aínda que os uns se agostan e aínda que as outras se abrasan.
Astros e fontes e flores, non murmuredes dos meus soños,
sen eles, como admirarvos nin como vivir sen eles?

Non mires, non mires, suspiran as sombras,
murmurándome lonxe de ti.
Non espertes na noite para vela durmir.
Ti sabes que sempre vas durmir.

Debuxo no teu rostro os sorrisos das sombras
deslizándose lonxe de ti.
Non me importa como te escondas,
atoparémonos se iso desexamos.
E aínda a parte máis difícil para ti,
para poñer a túa confianza en min.
Ámote máis do que podo dicir.
Por que non o acabas de crer?

En todo estás e ti es todo,
para min e en min mesmo moras,
nin me abandonarás nunca,
sombra que sempre me asombras.








No hay comentarios:

Publicar un comentario